اینستاگرام ندارم اما هر از گاهی سری به صفحاتِ چند نفری می‌زنم. نمی‌دونم چی شده که باعث شده ما فکر کنیم باید جزئی‌ترین اتفاقاتِ زندگیمون رو با دیگران به اشتراک بگذاریم. اولین‌ ظرف‌ شستنِ دو نفره مثلاً :| مهمونی‌هامون، تولدها، دورهمی‌ها، بشقابِ غذامون، خریدهامون، دعواها و آشتی‌هامون، شرحِ دلیلِ یکسری تصمیم‌هامون که هیچ ربطی به دیگران نداره و هر چیزی که فکرش رو بکنیم! بعضی پست‌ها طوری هستند که قشنگ مشخصه طرف وسطِ یه بحثِ احساسی یهو گوشیش رو بیرون آورده گفته بذار یه عکس بگیرم مطمئن باش n تا لایک می‌خوره! این در حالیه که عکسی از زندگیِ شخصیِ بعضی آدم‌های مشهور و خیلی مشهور یا همون سلبریتی‌ها در هیچ کجای فضای مجازی دیده نمیشه.

اشتراکِ حسِ خوب و لبخند نشوندن روی لب‌های بقیه خیلی هم عالیه اما یه لحظه‌هایی از زندگی فقط و فقط مالِ خودمون هستند. یکسری لذت‌ها تقسیم شدنی نیستند. مخصوصاً اولین‌های زندگیِ متاهلی که من فکر می‌کنم تمامِ حالِ خوبش فقط باید واسه خودمون باشه. اشتراکِ این لحظه‌ها حتی می‌تونه تاثیرِ منفی داشته باشه. همین که یه نفر با حسرت بگه خوشا به حالشون خودش ظلمِ بزرگیه. ای کاش قبل از انتشارِ هر عکسی از خودمون بپرسیم من واسه چی دارم این کار رو می‌کنم بعد منتشرش کنیم.

چند وقتی می‌شود که به خودم خیلی فکر می‌کنم. به حوای درونِ لیلا و لیلای درونِ خودم. حفظِ قرآن را کنار گذاشتم فقط به این دلیل که گفتند حضور در این کلاس بدونِ چادر نمی‌شود! برایم مهم نبود که مانتوام کوتاه باشد یا روسری‌ام کمی عقب. بدحجاب نبودم اما حجابِ کامل هم نداشتم. قلباً همه چیز را قبول داشتم اما برایم خیلی مهم نبود. موجودی خنثی و بی‌حس به احساساتی‌ترین اتفاق‌های زندگیِ یک دخترِ مسلمان طوری که مادرم به چشمانم زل زد و گفت که از باورهای نداشته‌ام می‌ترسد! همین اندازه رک. من حتی تا مدت‌ها مرجعِ تقلید نداشتم. شنیدم بدونِ داشتنِ مرجعِ تقلید نماز و روزه قبول نیست یا همچین چیزهایی. شروع کردم به خواندنِ رساله‌ی مراجعِ تقلید و همین شروعی بود برای خیلی اتفاق‌ها که از اینجا به بعدش را قبلاً گفته‌ام. فی‌الواقع که از مادرم هم سخت‌گیرتر شده‌ام و این گاهی باعثِ بحث‌هایی همراه با لبخند می‌شود. همه‌ی این‌ها دلیل بر خوب بودنِ الانم نیست. مثلاً اگر خوب بودن صد پله داشته باشد من روی پله‌ی دهم هم نیستم. فقط الان حالم خیلی بهتر است. حالِ الانم را با همه‌ی سختی‌هایش دوست دارم حالا هر که هر چه می‌خواهد بگوید. مقصود تویی و این حرف‌ها. :)

معتقدم سریالِ پدر نسخه‌ی به‌روز شده‌ی فیلمِ دل‌شکسته است. تصمیم نداشتم این سریال را ببینم اما لیلای داستان مرا جذبِ خودش کرد. درواقع من جذبِ خودم شدم! عشق همیشه معجزه می‌کند چه زمینی باشد چه آسمانی. همه‌اش به آسمان ختم می‌شود. به دستانِ خدا.

+ به وقتش اتفاقی که باید می‌افتد! تو فقط خواب نباش...

+ تکه‌ای از گذشته. همچین دنیایی داشتم :|

هر وقت می‌گویم دوستت دارم نمی‌پرسی چقدر. بلافاصله می‌گویی من هم خیلی دوستت دارم. خیلی را هم خیلی می‌کشی که یعنی خیلی خیلی خیلی دوستم داری! من هم خیلی دوستت دارم. راستش اگر روزی بپرسی مثلاً چقدر، برای بیانش خیلی کم می‌آورم! اصلاً بیا جورِ دیگری برایت بگویم حضرتِ دلبر. یادت می‌آید روزی را که قهر کرده بودم؟‌! یک روزِ کامل در برابرِ حرف زدن مقاومت کردم. چقدر تنگ شد دلم برایت چقدر بی‌تاب شدم. از آن روزهایی بود که هر یک ساعت یک بار به ساعت نگاه می‌کردم و می‌دیدم که فقط یک دقیقه گذشته! همین اندازه تیره و تباه. تک‌تکِ ثانیه‌هایش را که در عددِ آووگادرو ضرب کنی و به توانِ سرعتِ امواجِ الکترومغناطیسی برسانی به اندازه‌ی یک هزارمِ مقدارِ دلتنگی‌ام هم نمی‌شود. شده‌ بودم مداری که باتری ندارد؛ جهانی که مرکزِ ثقل ندارد؛ نوسانگری که جرم ندارد؛ آینه‌ای که محکوم به شکست است و تصویرِ حقیقی ندارد؛ صوتی که بسامد ندارد؛ موجی که تمامِ نقاطش در فازِ مخالفند و ره به جایی ندارد؛ یک انسانِ آماده‌ی سقوطِ آزاد که دلیلی برای زندگی ندارد! حالا خودت حساب کن میمِ عینکیِ من. چقدر دوستت دارم؟!

میگه: آبی هم خوبه اما من سبز بیشتر دوست دارم

میگم: عیب نداره یجوری با هم کنار میایم

میگه: آشپزخونه سبز باشه اتاق‌ها آبی :)

میگم: آشپزخونه آبی باشه اتاق‌ها سبز :|

میگه: باشه هر چی تو بخوای :)

اصلاً «تفاهم» یعنی من آبی دوست داشته باشم و تو عاشقِ سبز باشی تا یک قدم تو به سمتِ علایقم حرکت کنی یک قدم من به سمتِ سلایقت. یعنی من تو را با تمامِ تفاوت‌هایت دوست داشته باشم و تو مرا با همه‌ی دوست‌داشتنی‌های متفاوتم بخواهی. اصلاً نه سبزِ من نه آبیِ تو! زندگی به سبکِ سبز آبی.