جنابِ استاد برای کلاس‌های خصوصی از تخته استفاده نمی‌کرد. می‌نشست آن طرفِ میز و همه چیز را در دفترم می‌نوشت و توضیح می‌داد. بعد هم مسئله می‌نوشت و می‌خواست که حل کنم. یک روز که ایشان در حالِ تدریسِ فصلِ جدید بود، متوجهِ حضورِ یک مارمولکِ بی‌ریخت و کج و کوله در یک متریِ پشتِ سرِ استاد شدم! من هم که وقتی مارمولک می‌بینم تا مرزِ سکته می‌روم! :| به آن خیره شدم تا ببینم کجا می‌رود. مسیرش به سمتِ در بود اما تکان نمی‌خورد. به یک باره استاد گفت: «حواستون کجاست خانم ح؟! کجا رو نگاه می‌کنید؟!» نگاهم را به سمتِ استاد برگرداندم و گفتم: «مارمولک!» جنابِ استاد نگاهی به پستِ سرش انداخت و گفت: «چیزی نیست که. نگران نباشید.» بعد هم رفت از بیرونِ اتاق یک جارو آورد و رفت به سمتِ مارمولک. صحنه‌ی جالبی بود. مارمولک بدو جنابِ استاد بدو. :)) من هم نمی‌دانستم بخندم یا بترسم! همینطور که استاد برای کوبیدنِ جارو بر سرِ مارمولک تقلا می‌کرد، مارمولکِ چموش راهش را به سمتِ من کج کرد. تنها کاری که کردم این بود که دستانم را گذاشتم روی صورتم و گفتم: «تو رو خدا بکشیدش آقای جیم.» مارمولک دوباره مسیرش را کج کرد و رفت به سمتِ در و بالاخره رفت بیرون! استاد هم محکم در را بست و خندید و گفت: «از مارمولک می‌ترسید؟!» بدونِ ذره‌ای مکث گفتم: «خیلی زیاد!» جنابِ استاد دفترم را برداشت تا ادامه‌ی درس را توضیح بدهد. قبل از این که شروع به نوشتن کند گفت: «مارمولک‌ها بیشتر از ما آدم‌ها می‌ترسند. اون‌ها از ما فرار می‌کنند. دیدید که از شما هم فرار کردند. آدم‌ها معمولاً با ترس‌های زیادی دست و پنجه نرم می‌کنند. ترس از شکست، تصادف، زلزله، بیماری، از دست دادنِ عزیزانشون. ترس اصولاً چیزِ بدی نیست اما از یک جایی به بعد مانعِ صعود میشه. همیشه یادتون باشه خانم ح. نود درصدِ چیزهایی که ازشون می‌ترسیم اصلاً اتفاق نمی‌افتند.» لبخند زدم و سرم را به نشانه‌ی تایید تکان دادم.
