من دارم به این فکر می کنم زندگی بی تو پوچه برام
یه جوری میزون می کنم که جلو تو توی خونه درام
+ هوا بس ناجوانمردانه سرد است...
+ اتاقم شده یک تکه سیبری وسطِ ایران! بنده در حالِ منجمد شدنم!
+ دو روزه نمی تونم واردِ بیان بشم... نمیدونم مشکل کجاست... الان هم با یکسری ترفند های خاص اومدم... که البته دوامی نداره!
یه وقتایی لازمه بدجور زمین بخوری...
یه وقتایی لازمه یه زلزله بیاد و زندگیت رو تکون بده تا به خودت بیای...
یه وقتایی لازمه یه چیزایی رو ازت بگیرن تا بزرگ ترش رو بدست بیاری...
یه وقتایی لازمه همه چیز کامل بهم بریزه تا اساسی درست بشه...
یه وقتایی لازمه بشکنی... لازمه غرورت رو بشکنی...
لازمه!
+ درست اون لحظه هایی که فکر می کنی خیلی آدمِ خوبی هستی شیطان چنان زمینت می زنه که یاد بگیری دیگه مغرور نباشی! :)
+ ربطِ تصویر و متن رو می تونید پیدا کنید دیگه... مطمئنم... :))
بارون می باره شدید...
زدم بیرون... اما بدونِ ماشین... بدونِ چتر...
:)
+ پستِ قبل یک ساعت بعد از انتشار حذف شد... کسانی که دیدن اعتراف کنن کارشون دارم :||
+ از دیشب بیش از بیست بار شنیدم این آهنگ رو... به جنون می رسونه من رو... :)
میگه: این لباس بهم میاد؟!
میگم: خب... اون یکی بهتره... :)
میگه: یعنی بهم نمیاد؟! :/ ( با دلخوری میره نظرِ یکی دیگه رو بپرسه! )
میگه: میدونی چند وقته همو ندیده بودیم؟! :)
میگم: آره یک سالی میشه فکر کنم :|
میگه: دلت برام تنگ نشده بود؟!
میگم: ... :)
میگه: پس دلت تنگ نشده بود :/ ( ناراحت میشه میره! )
+ انگار بعضی ها دروغ بشنوند راحت تر و راضی ترند!
+ ۴۰ درصد از تنهاییِ الانم رو مدیونِ رک بودنم هستم!
+ دوست داشتن یه چیزِ دلیه! به زور که نمیشه کسی رو دوست داشت!
+ نسبت به ۹۹ درصدِ آدم های اطرافم خنثی هستم! پس طبیعیه دلم براشون تنگ نشه! اون یک درصد هم خانواده م هستن :)
+ چرا این پست اینطوری شد؟! :/
+ لبخند لطفا :))
شاعر می فرماید:
با چراغی همه جا گشتم و گشتم در شهر
هیچ کس، هیچ کس اینجا به تو مانند نشد
و باز هم شاعر می فرماید:
لب تو میوه ی ممنوع، ولی لب هایم
هر چه از طعمِ لبِ سرخِ تو دل کند نشد
+ میگن دوست داشتنی که دلیل داشته باشه یا احترامه یا ریا! من ماکارونی رو با دلیل دوست دارم! احترامه یا ریا؟! :))
+ یکی از لذت های زندگیم خوردنِ ماکارونی همراه با گوش دادن به آهنگ های محسنِ چاوُشی هست :)
آذر ماهِ سالِ گذشته، شنیدم که دخترِ یکی از دوستانِ قدیمی و البته صمیمیِ مادرم تصیمیم گرفته به یکی از خواستگارهاش جوابِ مثبت بده...
چند سالی از من کوچکتره و پدر و مادرش حدوداً دو ساله از هم جدا شدن...
با توجه به سنِ کمش طبیعی بود که همه مخالفت کنند...
خیلی ها از جمله مادرم از سختی ها و پیچیدگی های زندگی براش گفتند... ولی اون تصمیمش رو گرفته بود!
با اصرار های خواستگارِ محترم و صحبت های خانواده ش، مادرش رضایت داد و عقد انجام شد...
همون روزها گفتم این ازدواج به جایی نمیرسه! دیر یا زود ختم به طلاق میشه! شک نکنید!
و در آخر شد آنچه که نباید...
آذر ماهِ امسال بعد از چند ماه دعوا از هم جدا شدن! -__-
بعضی ها فکر می کنن خیلی عاشقن! با یک نگاه دل میسپرن!
عشقی که در یک ثانیه با یک نگاه بوجود بیاد در کمتر از یک صدمِ ثانیه هم از بین میره!
به شخصه معتقدم باید عاشقِ افکار، عقاید، نگرش، نوعِ رفتار و برخوردِ کسی بشیم که قراره معشوق خطاب بشه!
نه فقط ظاهر...
عشق به حقیقتِ وجودیِ آدما، عشق به ظاهر رو به دنبالش میاره... اما عکسش همیشه اتفاق نمیفته!
متاسفانه خیلی ها درک درستی از عشق ندارن! اصلا نمیدونن هدف از ازدواج چیه!
ازدواج فقط رفعِ یکسری نیاز های اولیه نیست!
قراره با ازدواج اوج بگیریم! به خودِ خدا برسیم!
در واقع ازدواج باید باعث رشد و افزایشِ درک و معرفتِ طرفین بشه!
لازمه ی عشقِ حقیقی شناخته که به راحتی بدست نمیاد!
زمان میبره تا بشه کسی رو کامل شناخت... صبر لازمه... ولی ارزشش رو داره...
و متاسفانه چیزی که نداریم صبره!
عشق در عینِ سادگی پیچیده و در عینِ پیچیدگی ساده ست!
درکِ درستی ازش ندارم اما می دونم دست یافتنی و زیباست :)
یه وقتایی خسته میشی...
از کاربردِ مشتق، مفعول فیه، اسید و باز، شکستِ نور و ژنتیک حتی!
دلت میخواد حرف بزنی... حرف بشنوی...
دلت میخواد یکی باشه تا بشکنه سکوتِ حاکم بر مغزت رو...
کی میاد یکم حرف بزنیم؟! راجع به هر چی... فقط حرف بزنیم...
فقط
لبخند یادتون نره :)
سوم راهنمایی که بودم، می خواستم بخاطرِ شادی مادرم تمامِ تلاشم رو به کار بگیرم تا معدلم ۲۰ بشه!
بلاگرای سمپادی میدونن توی این مدارس رقابت بر سرِ صدمِ نمره ست!
توی مدرسه ی ما به ندرت اتفاق می افتاد که کسی بتونه به این معدل برسه!
یادمه اون سال خیلی تلاش کردم... خیلی درس خوندم...
همه ی امتحاناتِ نوبتِ اولم رو خوب دادم بجز اجتماعی!
همه رو ۲۰ شدم، اجتماعی ۱۸.۷۵ :|
یک سوال رو بلد نبودم چون از پاورقی طرح شده بود و از بختِ بدِ بنده بارمِ بالایی داشت!
بعد از اینکه دبیرمون برگه ها رو داد، بچه ها شروع کردن به اعتراض کردن که چرا سوال از پاورقی طرح شده!
دبیرمون اعتنایی نکرد و بعد از چند دقیقه به من که همه ی وجودم رو توی برگه ی امتحانم مچاله کرده بودم نیم نگاهی انداخت و گفت: چرا خراب کردی؟!
گفتم بخاطرِ غفلت! باید با دقت کتاب رو مطالعه می کردم و از پاورقی ها هم غافل نمی شدم. اشتباه از من بوده.
همه سکوت کردن!
بعد از چند روز که کارنامه ها رو دادن، متوجه شدم معدلم ۲۰ شده!
دبیرِ گرامی بخاطر پذیرفتن اشتباهم و همچنین آگاهی از اینکه تنها نمره ی غیرِ بیستِ من اجتماعی بوده، درخواستِ تغییر نمره ی من رو داده بود!
از اون روز یاد گرفتم که بجای گرفتنِ انگشتِ اتهام سمتِ دیگران، با شهامت دستم رو بالا بگیرم و بگم من مقصرم!
اعتراف می کنم... من مقصرِ همه ی اتفاقاتِ کمی تا قسمتی تلخِ زندگیمم!
من مقصرِ شکست های زندگیمم!
من با آغوشِ باز پذیرای اشتباهاتم هستم :)
شما چطور؟!
روزایی که میرم آزمون بدم یکی از دخترا همیشه روی اعصابمه...
از اون دخترای آرایشِ غلیظ کرده ی ساپورت پوش با کفشِ پاشنه بلند و البته چادر :/
حکمتِ چادرِ دورِ کمرش رو نمی فهمم!
خب یا نپوش یا اگه می پوشی کامل بپوش! این چه کاریه آخه؟! :/
چادر حرمت داره! نباید وسیله ای باشه برای مرکزِ توجهِ دیگران قرار گرفتن!
این بی حرمتی به چادر و چادریاست!
نکنین این کار ها رو... نکنین...
