با دیدنِ مادربزرگ و پدربزرگ شروع شد. گفتیم و خندیدیم و تصمیم بر این شد که شب را در خانه‌ی مادربزرگ به صبح برسانم. آخ که چقدر هم‌صحبتی با مادربزرگ لذت دارد. فیلمِ مراسمِ عقدِ خاله جان را هم دیدم. خدا برای هم خیلی خیلی حفظشان کند. فردایش رفتیم خانه‌ی دخترعموی مادر. کوچولویشان چقدر قد کشیده بود. بانمک و شیرین کنارم بازی می‌کرد و من ذوق می‌کردم. چقدر خندیدیم و چقدرتر (!) خوش گذشت. خاطره شد و اضافه شد به دفترِ ذهنم. فردایش بعد از یک خیابان‌گردی رفتیم خانه‌ی دگر مادربزرگِ گلم. عمه جان هم آمده بود و من بالاخره موفق شدم کوچکترین نوه‌ی خانواده را ببینم. هلما کوچولوی ده ماهه که خیلی عجیب در آغوشم آرام بود و خودش را برایم شیرین می‌کرد در حالی که عمه جانم می‌گفت حتی آغوش پدربزرگش را هم قبول ندارد! کمی بعد عمو و دوقلو‌های یک سال و چند ماهه‌اش آمدند. حالِ همه‌ی ما از دیدنِ یکدیگر خوبِ خوب بود. راستی تا چند وقتِ دیگر اولین نتیجه‌ی خانواده به دنیا می‌آید. دخترعمه می‌خواهد اسمش را بگذارد رهام. می‌شود سید رهام :) شب که شد با ته‌تغاریِ مادربزرگ رفتیم بیرون. آبجی خانم راست می‌گوید. آدم باید یک عموی مجرد داشته باشد که با هم بزنند به دلِ کوه. آیس‌پک و ذرت مکزیکی خریدیم و رفتیم بالاترین نقطه‌ی یکی از کوه‌های کنارِ روستا. چراغ‌های روشنِ روستا و شهرمان از آن بالا منظره‌ای بس دلبر بود که در دل غوغا به پا می‌کرد. من می‌گویم ارتفاع یعنی عشق. عمو برایمان از خاطراتش می‌گفت و ما لذت می‌بردیم. حوالیِ ساعت یک رسیدیم خانه. بهتر از رفتن به عروسیِ دخترِ همسایه بود نه؟!

بزرگترین اتفاقِ این یک هفته دیدنِ هابیت بود. از آن فیلم‌های حواپسند. آینه بغل را هم که تا به امروز چهار بار دیده‌ام. کلاً بازیِ جنابِ عزتی حرف ندارد. خالتور هم بد نبود. سریالِ کلاه پهلوی را می‌بینم. نوار زرد هم که به پایان رسید و خب باید اعتراف کنم جنابِ آقایی بسیار بازیگرِ توانمندی هستند. کمی اربابِ حلقه‌ها دیدم. نارنیا را هم خلاصه‌وار دیدم. دونده هزارتو هم ان‌شاءالله هفته‌ی آینده.

در این یک هفته تا دلتان بخواهد سودوکو حل کردم :| آلبومِ دورانِ کودکی را ورق زدم. آشپزی کردم :| و به جبرانِ همه‌ی روزهایی که فقط سه ساعت می‌خوابیدم، خوابیدم! اینجا، در این نقطه از تاریخ، حالِ همه‌ی ما خوبِ خوب است. مادربزرگ‌ها و پدربزرگ‌هایم هستند. خاله و شوهرخاله همان نوشته‌هایی که می‌گفتید خیلی خیال‌پردازانه هست را زندگی می‌کنند. عموها و کوچولوهایشان الحمدلله سالم هستند. زن‌دایی و کوچولوهایش هم دو روزِ پیش مهمانِ ما بودند و یک عالمه خوش گذشت. من خوشبختی را ورای این‌ها نمی‌بینم. فقط وسطِ چند متر مکعب خوشبختیِ ما، یک خلا به مساحتِ یک قبر خودنمایی می‌کند. من شک دارم حالت بهتر از ما نباشد. تو تکه‌ی کم‌شده‌ی پازلِ خوشبختیِ یک جماعتی. تا بوده همین بوده... بگذریم! اصلاً همین که در تک‌تکِ ثانیه‌هایمان جریان داری یعنی ما خوشبختیم.