+ یک

× نه

+ دو

× نه حوا صبر کن

+ سه

× دیوانه

با سرعت شروع به دویدن می‌کنم. اصلاً زیرِ باران باید دوید. باید جیغ کشید و بلند بلند خندید و بی‌وقفه دوید. باید یک نفر باشد که پشتِ سرت بدود و تو را دیوانه خطاب کند و به تو نرسد. یک نفر مثلِ «تو» که چشمانش با عینک خواستنی‌تر باشند. مثلِ تو عاشقِ قرمه‌سبزی باشد، مثلِ تو دیوانه‌ی رنگِ سبز باشد، مثلِ تو همیشه دسته‌کلیدش را جا بگذارد، مثلِ تو لبخندش آبی باشد روی آتشِ دلِ آشوبم، مثلِ تو خوب بداند چگونه قلم را روی کاغذ بچرخاند و برقصاند و دلم را بلرزاند. یک نفر مثلِ «تو» که عطرِ سیبِ سبز داشته باشد و از جنسِ شکوفه‌های گیلاس باشد.

هر چه می‌گویی حوا صبر کن نفس کم آوردم دخترِ خوب، توجه نمی‌کنم. سرعتِ دویدنت را بیشتر می‌کنی. دستِ راستت را دراز می‌کنی و سعی می‌کنی گوشه‌ی پالتو‌ی آبی‌رنگم را بگیری. جیغ می‌کشم و می‌خندیم. باران شدیدتر می‌شود و زمین لغزنده‌تر. تو برای دومین بار دیوانه خطابم می‌کنی و نمی‌دانی ترکیبِ صدایت با صدای باران عجب موسیقیِ معرکه‌ای می‌شود. صدایی شبیه به لیز خوردن و افتادن با قطع شدنِ صدای خنده‌هایت همراه می‌شود. نه فقط من که زمان می‌ایستد. زمین می‌ایستد. قلبم می‌ایستد. چشم‌هایم را می‌بندم و برمی‌گردم. به آرامی بازشان می‌کنم و اولین قطره‌ی اشک سُر می‌خورد. دو زانو نشسته‌ای و سرت پایین است. به سمتت حرکت می‌کنم و درست رو‌به‌رویت می‌نشینم. دستم را زیرِ چانه‌ات می‌گذارم و سرت را بالا می‌آورم. دومین قطره‌ی اشک هم سُر می‌خورد. گوشه‌ی پیشانی‌ات خراش برداشته. سومین قطره‌ی اشک هم سُر می‌خورد. با دستِ چپت دستم را می‌گیری و با دستِ راستت اشک‌هایم را کنار می‌زنی و می‌پرسی: «چی شده مگه؟! آخه چرا گریه می‌کنی حوا خانم؟!» دستِ راستم را به سمتِ پیشانی‌ات می‌برم اما درست در چند میلی‌متریِ خراشیدگی متوقف می‌شوم. آهسته می‌پرسم: «خیلی درد می‌کنه عزیزم؟!» و هم‌زمان چهارمین قطره‌ی اشک هم سُر می‌خورد. دستم را پایین می‌آوری و می‌خندی و چشم به آسمان می‌دوزی. بعد از چند ثانیه می‌گویی: «ببین حوا. خدا سقفِ دنیا رو بخاطرِ تو رنگِ آبی زده. بعد تو داری گریه می‌کنی؟!» به آبیِ آسمان نگاه می‌کنم و لبخند می‌زنم. هیچ وقت از دیوانه‌بازی‌هایم خسته نمی‌شوی و ذره‌ای شکایت نمی‌کنی. حتی حالا که بخاطرِ من زمین خورده‌ای و پیشانی‌ات زخمی شده. این بار دست‌های من دست‌هایت را سخت به آغوش می‌کشند و من برای چندین و چندمین بار به یقین می‌رسم این دست‌ها ارزشِ دوازده سال لب نزدن به چای را داشتند. چند دقیقه که می‌گذرد بلند می‌شویم.

× یک

+ نه

× دو

+ نه حضرتِ عشق

× سه

+ دیوانه

این بار تو سریع شروع به دویدن می‌کنی و من پشتِ سرت هر چه می‌گویم صبر کن نفس کم آوردم پسرِ خوب، توجه نمی‌کنی. ما جنون را زندگی می‌کنیم.

+ امروز توی اسنپ شنیدم خوشم اومد دانلود کردم :| می‌تونه حرفِ دلِ من باشه :)

صبحِ پنجشنبه با یکی از دوستانِ بلاگر رفتیم کتابخونه‌ی مرکزیِ دانشگاهِ فردوسی. وارد که شدیم نگهبان پرسید دانشجوی اینجا هستید؟! گفتم نه دانشجوی علوم پزشکی هستم. دوستِ بلاگر سریع گفت من دانشجوی اینجام. آقای نگهبان رو کرد به من و گفت پنجشنبه‌ها کتابخونه فقط واسه بچه‌های فردوسی هست و خیلی محترمانه (!) من رو از اونجا بیرون کرد‌.

سوالی که پیش میاد اینه که کتابخونه با اون عظمت چرا نباید واسه همه دانشجوها باشه؟! و آیا کارِ درستی‌ست بیرون کردنِ دانشجو از کتابخونه؟! و به طورِ کلی آیا بیرون کردنِ آدم‌ها از یک محیطِ فرهنگی، کاری به دور از فرهنگ نیست؟! و آیا این بود آرمان‌های ما؟! :|

+ الان دارید چه کتابی می‌خونید؟! :)

فکرش را بکن.

پنجره باز باشد،

چای دم کشیده باشد،

موسیقیِ بی‌کلام در حالِ پخش باشد،

نسیم خیلی آرام بوزد و کتابِ تو را گشوده باشد درست روی همان صفحه‌ای که می‌خواستی بخوانی.

تو آب‌نبات را جا می‌دهی گوشه‌ی لپ‌ات،

لبخند می‌زنی و می‌خواهی بخوانی که ناگهان،

اسمِ کسی می‌افتد روی گوشیِ تلفن‌ات،

کسی که دلتنگش بودی.

نشانک را بگذار وسطِ صفحه،

نسیم همیشه هم به موقع نمی‌وزد.

+ گفتم چه خبره نکنه ازدواج کردید؟! گفتند نه ولی برامون دعا کنید :) گفتم ان‌شاءالله خیلی زود وسطِ دارالحجه به خواسته‌‌ی دلتون برسید بحقِ آقا. از تهِ تهِ دلم خواستم. نمی‌دونم چه مدت گذشت اما امروز، درست زمانی که از شدتِ سرماخوردگی خیلی بی‌حال با چشم‌های نیمه‌باز فقط از خدا می‌خواستم زودتر کلاسِ میکروب هم تموم بشه برگردم خوابگاه، وقتی استاد گفتند چند دقیقه‌ا‌ی استراحت کنید، سریع پنل رو باز کردم و با ستاره‌ی روشنِ وبِ فردِ مذکور مواجه شدم. بازش کردم. خوندم و راست شدم :| چشمام باز شدند و یه لبخندِ گنده نشست رو لب‌هام. عارفه گفت چی شد یهو از این رو به اون رو شدی؟! :| گفتم بیا بخون ببین چی شده. ببین بهم رسیدند. زیرِ سایه‌ی آقامون... دارالحجه... آقا احسان داماد شدند :) آخه چی بهتر از این :)

+ خیلی زود دامادیِ جنابِ نئو و رفیقشون آقا حسین و آقای سر به هوا و بقیه‌ی دوستان ان‌شاءالله :))

گفتم: سخته. خیلی درد داره.

گفت: آره سخته. دونستن همیشه درد داره. دیدی آدم‌هایی که نمی‌دونند از هفت دولت آزادند؟! بیخیالِ همه چی زندگی‌شون رو می‌کنند. ببین کاملاً دستِ خودمونه که بخوایم جاهل بمونیم یا آگاه باشیم. اگه آگاهی رو انتخاب کردیم باید سختی‌ و دردش رو هم تحمل کنیم. هر چیزی بهایی داره.

اعتراف می‌کنم جلو بردنِ همه چیز با هم یکم سخته اما من از پسش بر اومدم. دیگه یاد گرفتم چطوری سخت زندگی کنم و تو دلِ همه‌ی سختی‌ها مراقبِ خودم و کسانی که باید باشم! حتی اگه خودشون نخوان. سختی‌ها آدم رو هر یک روز به اندازه‌ی یک سال باتجربه‌تر می‌کنند. می‌فرمایند بزرگ شدیم اما من معتقدم داریم پیر می‌شیم :) همیشه واسه یکی سخت‌تر می‌گذره. یادمه گفت تو مسئولیتی نداری و منم گفتم حرف تعهد میاره! وقتی می‌گم درست می‌شه یعنی از تهِ دل به درست شدن ایمان دارم پس درست می‌شه. و جنابِ شاملو حرفِ دل می زنند:

من ندارم سرِ یأس با امیدی که مرا حوصله داد... :)

یادمه حاج‌آقا رفیعی توی یکی از صحبت‌هاشون می‌گفتند به خدا حسن ظن داشته باشید موقعِ دعا. چند دفعه وقتی دستامون رو به آسمون بوده، به «بخوانید مرا تا اجابت کنم شما را» اعتماد کردیم و خدا رو از تهِ دل باور کردیم؟! از اون موقع تا حالا با امیدِ خاصی همه چی رو از خدا می‌خوام. نمی‌دونم چقدر درسته چقدر غلط. همین اندازه می‌دونم واسه خدا کار نشد نداره.

درِ گوشیِ یواشکی: پس هر اندازه هم که سخت باشه برات شک نکن درست می‌شه. تو فقط قول بده بخندی :) بخندی ها :|

+ رَبَّنَا اَفرِغ عَلَینَا صَبرًا