آنشرلی را می‌شناسید؟! دختری به شدت خیال‌پرداز و رویاباف که با کوه و جنگل و آسمان و گل و بوته حرف می‌زند، کنجکاو است و دوست دارد چیزهای جدید را تجربه کند، به شدت روی غرورِ دخترانه‌اش حساس است، برای خوشحال بودن به دنبالِ اتفاق‌های عجیب و غریب نیست، به شدت خوش‌قلب و مهربان است و اگر اشتباه کند به راحتی می‌پذیرد و عذرخواهی می‌کند، همواره به داشته‌هایش می‌نگرد و خدا را به هر بهانه‌ای شکر می‌کند و مهم‌تر از همه این که توسطِ عده‌ای معدود درک می‌شود!

حوا می‌تواند آنشرلیِ دوم باشد. دختری که با شنیدنِ آهنگ‌های دل‌نشین، چند کلیدواژه انتخاب می‌کند و چند ده سطر قصه می‌بافد. شاید عاشقانه بنویسد اما عاشق نیست. فقط سعی می‌کند در همه‌ی نو‌شته‌هایش حضور داشته باشد و این به این معنا نیست که تصورش از آینده همین باشد. می‌نویسد برای انتشارِ حالِ خوب حتی اگر خط‌خطی‌هایش بعید باشد. زندگی پیچیده و محدود است درست اما افکارِ ما که نباید در قفسِ محدودیت‌ها بپوسد. تا بی‌نهایتِ دنیای خیال پرواز کردن کارِ حوایی ست که هر روز با دیدنِ تکه سیبی وسوسه می‌شود. هر روز خوشه‌خوشه گندمِ ممنوعه می‌چیند و از بهشت رانده می‌شود. حوا دوست دارد دوستانش را در رویابافی‌های بعیدش شریک کند. دوست دارد حالِ بدش برای خودش باشد و حالِ خوبش را با رفقای جانش قسمت کند. همین :)

+ اینجا همه چیز کپی می‌شود. قالب با تمامِ جزئیاتش، نوشته‌هایم، عکس‌ها، آواتار (!)، عناوینِ بخشِ موضوعات، حتی چند خطِ بخشِ یادگاری و ماجراهای من و استادِ فیزیکم هم کپی می‌شود! ارزشِ کپی کردن ندارد اما کپی نکنید. حرفِ دل را که کپی نمی‌کنند. بدانید و آگاه باشید که من اصلاً و ابداً راضی نیستم. حرام است آقا حرام است! (جز دوستانی که اجازه گرفتن)

حوالیِ ساعت ۱۸:۳۰ رسیدیم خانه‌ی مادربزرگ. مثلِ همیشه همه چیز مرتب و رنگی‌رنگی. تمامِ گل‌های باغچه‌ها و گلدان‌ها گل داده بودند و سرو‌ها بیشتر به آسمان نزدیک شده بودند. مادربزرگ برایمان حلوا و شربتِ گلاب و مرغِ شکم‌پر درست کرده بود! بزرگترها ماهِ عسل می‌دیدند و کوچولوها وسطِ بهشتِ کوچکِ حیاطِ خانه‌ بازی می‌کردند. مثلِ همه‌ی دورهمی‌های قبل، همه‌ی گوشی‌ها روی میزِ گوشه‌ی یکی از اتاق‌ها گذاشته شده بود. خانه‌ی مادربزرگ خیلی فانتزی و شکلات است. :) از وقتی کوبیدند و دوباره ساختند شکلات‌تر هم شده. چند دقیقه مانده به اذان وضو گرفتم و روی پله‌های ورودی نشستم و خیره شدم به آسمان. صدای مناجات لا‌به‌لای برگ‌ها می‌پیچید و با صدای خنده‌های پسردایی‌ها و آقا داداشم یکی می‌شد و به گوشم می‌رسید. همینطور که مشت مشت حالِ خوب نوشِ جان می‌کردم دایی جانم با یک لیوان شربت آمد و کنارم نشست و شروع کرد به شوخی کردن. کمی بعد زن دایی آمد و کمی بعدتر هم اذان جای خودش را به مناجات داد.

حوالیِ ساعت ۲۱ خبر دادند که در مسیرِ خانه‌ی مادربزرگ هستند. روسریِ سفیدش را سرش کرد و من هم چادرِ سفید‌ رنگش را برایش بردم. کمی استرس داشت و همین استرس نشان می‌داد که دوستش دارد. اصلاً همین که رضایت داده بود بیایند یعنی تهِ دلش راضی بود و این چیزی نبود که از نگاهش نتوان فهمید. دستانش را گرفتم و لبخند زدم. خندید و این یعنی فصلِ جدیدی از عاشقانه‌‌‌ها در راه بود. چای را مادرم برد. کمی بعد هم خاله جان را صدا کردند و بحث جدی‌تر شد. من هم پشتِ میزِ اتاقِ خاله جان نشستم تا مراسم تمام بشود. یک ساعتی گذشت. ما نوه‌های عزیزدردانه (!) به دور از چشمِ بقیه سلفی می‌گرفتیم و بزرگترها خیلی جدی بحث می‌کردند و تقویم را ورق می‌زدند. آخرش همه چیز ختم به حکمِ دل شد. الحمدلله :)

از زمانی که بشر شروع به واژه‌سازی کرد و لب به سخن گشود تا به امروز هزاران هزار واژه متولد شده. با این وجود گاهی برای وصفِ حالی که سپری می‌کنی کلمه کم می‌آوری! شده‌ام دختر بچه‌ی ۷ ساله‌ای که آرام و قرار ندارد. از همان‌هایی که مدام بالا و پایین می‌پرد و نمی‌تواند یک گوشه آرام بنشیند. بی‌قرار است و تپشِ قلب دارد. ذوقی بی حد و اندازه از مبداِ قلبش به مقصدِ دستانش در حرکت است و از تهِ دل می‌خندد.

می‌دانی جانِ دلم؟! دلم دل بریدن می‌خواهد. از همان‌هایی که چشمانم جز «تو» نبیند. گوش‌هایم جز «تو» نشنود. زخم‌هایم جز «تو» مرهمی نداشته باشد. بهشت و جهنمت که بهانه‌ای بیش نیست. خدا کند آخرش همه چیز به لبخندِ «تو» ختم بشود. از آن لبخند‌های دلبر که برای کلِ این زندگی کافیست. خودت خوب می‌دانی که نگاهت نگهم داشته؛ که اگر نبودی و نمی‌خواستی سال‌ها پیش روی دستانِ مادرم جان داده بودم. هنوز هم برایم بالاترین نقطه‌ی آسمانی. اصلاً تمامِ آسمانی. «تو» آبی‌ترین آرامِ جهانی. من بدترین موجودِ عالمِ آفرینش. ظَلَمتُ نَفسی. خیلی خیلی...

+ حضرتِ پدر برایم سیبِ سبز خریده. داریم دوست‌داشتنی‌تر از این فرشته؟! :)

در روزگارانِ خیلی کهن (!) دختری بود که ادعا می‌کرد به هیچ چیز وابسته نیست اما اجازه نمی‌داد قیچی از سه فرسخیِ موهایش عبور کند. روزهایش شلوغ بود و شب‌هایش پر از خاطراتی که جلوی چشمانش رژه می‌رفتند تا رنگِ خواب به خود نبیند. یک روز در حالی که غرق در افکارِ خودش بود و یحتمل آهنگِ موردِ علاقه‌اش را زمزمه می‌کرد، خیلی اتفاقی از جلوی آینه‌ی تمام‌قدِ اتاقش رد شد. برگشت! به آینه خیره شد. به موهایی که چند سال بی‌وقفه رشد کرده بودند نگاه کرد. اولین باری بود که خودش را تا این اندازه دقیق به تماشا نشسته بود. خندید و به راهش ادامه داد. از آن لحظه به بعد خیلی بیشتر از قبل به موهایش می‌رسید. جورِ دیگری شانه می‌زدشان. شب‌ها می‌رفت یک گوشه‌ی تراسِ اتاقش می‌ایستاد و به باد خیره می‌شد که چگونه لا‌به‌لای موهایش می‌پیچد و می‌رقصاند و می‌خندد و یا سیاهیِ شب که چگونه میانِ سیاهیِ موهایش گم می‌شود. هر چه بیشتر می‌گذشت دخترکِ قصه بیشتر شیفته‌ی بلندیِ موهای به کمر رسیده‌اش می‌شد. چند ماهِ اول همه چیز خیلی خوب بود اما از یک جایی به بعد حس کرد قلبش در حصارِ آن همه موی دلبر گیر کرده است. کارِ دل دلدادگی و کارِ او دل کندن است. درست یک هفته مانده به شروعِ ماهِ عشق، دلش را به دریا زد و همین رضایتِ دل کافی بود تا قیچیِ آبی رنگِ گوشه‌ی کمد به سی و چند سانت از آن موها شبیخون بزند. حال دخترکِ قصه‌ی ما حس می‌کند دلش آماده‌تر از همیشه برای ورود به ماهِ دلدادگی ست.

بعضی آدم‌ها را باید قبل از این که دیر بشود کشت. من هم امروز کشتمش! در ذهنم، در قلبم، در کلِ وجودم او را کشتم. فقط به این دلیل که نمی‌خواستم ذهنیتِ خوبی که ذره ذره از او در من ایجاد شده بود خراب بشود. می‌دانید آخر فقط عوض نشده بود؛ عوضی شده بود. یک دروغگوی عوضی. دوست داشتم برای همیشه در ذهنم خوب و مهربان و دوست‌داشتنی بماند؛ برای همین کشتمش! چشمانم را بستم و او را در حالِ رانندگی در یک جاده‌ی پر پیچ‌ و خم تصور کردم. تصادف کرد و مرد. دفنش کردند. بالای مزارش ساعت‌ها گریه کردم. در ذهنم! در گوشه گوشه‌ی دلم عزاداری‌ست. خدا رحمتش کند. آدمِ خوبی بود. در قلبم!

+ فقط حس کردم این آهنگ به متن نزدیک است. همین :)

جنابِ استاد برای کلاس‌های خصوصی از تخته استفاده نمی‌کرد. می‌نشست آن طرفِ میز و همه چیز را در دفترم می‌نوشت و توضیح می‌داد. بعد هم مسئله می‌نوشت و می‌خواست که حل کنم. یک روز که ایشان در حالِ تدریسِ فصلِ جدید بود، متوجهِ حضورِ یک مارمولکِ بی‌ریخت و کج و کوله در یک متریِ پشتِ سرِ استاد شدم! من هم که وقتی مارمولک می‌بینم تا مرزِ سکته می‌روم! :| به آن خیره شدم تا ببینم کجا می‌رود. مسیرش به سمتِ در بود اما تکان نمی‌خورد. به یک باره استاد گفت: «حواستون کجاست خانم ح؟! کجا رو نگاه می‌کنید؟!» نگاهم را به سمتِ استاد برگرداندم و گفتم: «مارمولک!» جنابِ استاد نگاهی به پستِ سرش انداخت و گفت: «چیزی نیست که. نگران نباشید.» بعد هم رفت از بیرونِ اتاق یک جارو آورد و رفت به سمتِ مارمولک. صحنه‌ی جالبی بود. مارمولک بدو جنابِ استاد بدو. :)) من هم نمی‌دانستم بخندم یا بترسم! همینطور که استاد برای کوبیدنِ جارو بر سرِ مارمولک تقلا می‌کرد، مارمولکِ چموش راهش را به سمتِ من کج کرد. تنها کاری که کردم این بود که دستانم را گذاشتم روی صورتم و گفتم: «تو رو خدا بکشیدش آقای جیم.» مارمولک دوباره مسیرش را کج کرد و رفت به سمتِ در و بالاخره رفت بیرون! استاد هم محکم در را بست و خندید و گفت: «از مارمولک می‌ترسید؟!» بدونِ ذره‌ای مکث گفتم: «خیلی زیاد!» جنابِ استاد دفترم را برداشت تا ادامه‌ی درس را توضیح بدهد. قبل از این که شروع به نوشتن کند گفت: «مارمولک‌ها بیشتر از ما آدم‌ها می‌ترسند. اون‌ها از ما فرار می‌کنند. دیدید که از شما هم فرار کردند. آدم‌ها معمولاً با ترس‌های زیادی دست و پنجه نرم می‌کنند. ترس از شکست، تصادف، زلزله، بیماری، از دست دادنِ عزیزانشون. ترس اصولاً چیزِ بدی نیست اما از یک جایی به بعد مانعِ صعود میشه. همیشه یادتون باشه خانم ح. نود درصدِ چیزهایی که ازشون می‌ترسیم اصلاً اتفاق نمی‌افتند.» لبخند زدم و سرم را به نشانه‌ی تایید تکان دادم.

می‌نشیند کنارم و می‌گوید تصمیم بر این شده که تابستان بروم زیرِ تیغِ جراحی. می‌پرسد: «از دردی که انتظارت را می‌کشد نمی‌ترسی؟!» خیره می‌شوم به چشمانش. مهربان اما نگران است. لبخند می‌زنم و می‌گویم: «نه مادرم. ترس برای چه؟! ترس ندارد که. درد هم ندارد.» بعد هم نگاهم را به سمتِ جزوه‌ام برمی‌گردانم‌ و یک گوشه‌اش می‌نویسم درد و به معنیِ این کلمه‌ی رمزآلود فکر می‌کنم. از آن واژه‌های عجیبی ست که پا به پای آدم قد می‌کشد. یاد باد ایامِ شیرینِ کودکی که تمامِ دردهای دنیا را خلاصه در خراشیدگی‌های سرِ زانوهایمان موقعِ بالا و پایین پریدن‌های کودکانه می‌دیدیم. همینطور که ذهنم میانِ گذشته و آینده نوسان می‌کند به یادِ کوچولوهای هفت هشت ساله‌ای که حوالیِ یکی از چهارراه‌ها فال می‌فروشند می‌افتم. وقت‌هایی که مسیرم از آن‌جا می‌گذرد به سمتم می‌دوند و با شیرین‌زبانی‌هایشان مرا به یک عالم حسِ خوب و لبخند مهمان می‌کنند. محال است بگذارم دستِ خالی بروند. من از آن‌ فرشته‌های کوچولو چیزی می‌خرم که به آن اعتقادی ندارم و آن‌ها هم به من چیزی می‌فروشند که به آن اعتقادی ندارند. درد یعنی این. تیغِ جراحی که چیزی نیست...