عشق را از عشقه گرفته اند.

گیاهی که در باغ در بُن درخت پدید آید و در درخت پیچد.

هم چنان می روید تا همه درخت را فراگیرد و چنانش در شکنجه کشد که در رگ درخت،نم نماند.

تا آنگاه که درخت خشک شود.

با توجه به این توصیف از عشق بود که حالت دلدادگی دو نفر نسبت به هم را عشق نامیدند؛یعنی ذره ذره وجود طرف در طرف دیگر حل می شود و چیزی از وجودش باقی نمی ماند و هر چه داشته است را به طرفش بخشیده است.

باغ سبــز عشق کــو؟بـــی منتهــاست

جز غم و شادی درو بس میوه هاست

عاشقی زیــن هـر دو حالت بــرتــرست

بـی بهــار وبـی خــزان سبـز و تــرست

چنان من و تو در اکسیر عشق حل شده ایم

که انفصــال تــو از مـن ورای ممــکن هـاست

منم پروردگارت

خالقت از ذره ای ناچیز

صدایم کن مرا، آموزگار قادر خود را

قلم را، علم را، من هدیه ات کردم

بخوان ما را

منم معشوق زیبایت

منم نزدیک تر از تو به تو

اینک صدایم کن

رها کن غیر مارا، سوی ما بازآ

منم پروردگار پاک بی همتا

منم زیبا، که زیبا بنده ام را دوست می دارم

تو بگشا گوش دل، پروردگارت با تو می گوید

تو را در بیکران دنیای تنهایان

رهایت من نخواهم کرد

بساط روزی خود را به من بسپار

رها کن غصه ی یک لقمه نان و آب فردا را

تو راه بندگی طی کن

عزیزا، من خدایی خوب می دانم

تو دعوت کن مرا بر خود

به اشکی، یا خدایی، میهمانم کن

که من چشمان اشک آلوده ات ر ا دوست می دارم

طلب کن خالق خود را

 بجو ما را

تو خواهی یافت

که عاشق می شوی بر ما

و عاشق می شوم بر تو

که وصل عاشق و معشوق هم

آهسته می گویم خدایی عالمی دارد

قسم بر عاشقان پاک باایمان

قسم بر اسب های خسته در میدان

تو را در بهترین اوقات آوردم

قسم بر عصر روشن

تکیه بر من

قسم بر روز هنگامی که عالم را بگیرد نور

قسم بر اختران روشن، اما دور

رهایت من نخواهم کرد

بخوان ما را

که می گوید که تو خواندن نمی دانی؟

تو بگشا لب

تو غیر از ما خدای دیگری داری؟

رها کن غیر ما را

آشتی کن با خدای خود

تو غیر از ما چه می جویی؟

تو با هر کس به جز با ما چه می گویی؟

و تو بی من چه داری؟ هیچ!

بگو با ما چه کم داری عزیزم؟ هیچ!

هزاران کهکشان و کوه و دریا را

و خورشید و جهان و نور و هستی را

برای جلوه ی خود آفریدم من

ولی وقتی تو را من آفریدم

بر خودم احسنت می گفتم

تویی زیباتر از خورشید زیبایم

تویی والاترین مهمان دنیایم

که دنیا بی تو، چیزی چون تو را کم داشت

تو ای محبوب تر مهمان دنیایم

نمی خوانی چرا مارا؟

مگر آیا کسی هم با خدایش قهر می گردد؟

هزاران توبه ات را گرچه بشکستی

ببینم، من تو را از درگهم راندم؟

اگر در روزگار سختی ات خواندی مرا

اما به روز شادیت یک لحظه هم یادم نمی کردی

به رویت بنده ی من هیچ آوردم؟

که می ترساندت از من؟

رها کن آن خدای دور

آن نامهربان معبود

آن مخلوق خود را

این منم، پروردگار مهربانت، خالقت

 اینک صدایم کن مرا، با قطره ی اشکی

به پیش آور دو دست خالی خود را

با زبان بسته ات کاری ندارم

لیک غوغای دل بشکسته ات را من شنیدم

غریب این زمین خاکیم!

آیا عزیزم، حاجتی داری؟

تو ای از ما

کنون برگشته ای اما

کلام آشتی را تو نمی دانی؟

ببینم چشم های خیست آیا گفته ای دارند؟

بخوان ما را

بگردان قبله ات را سوی ما

اینک وضویی کن

خجالت می کشی از من؟

بگو، جز من کس دیگر نمی فهمد

به نجوایی صدایم کن

بدان آغوش من باز است

برای درک آغوشم

شروع کن

یک قدم با تو

تمام گام های مانده اش با من

۳- در شگفتم برای کسی که مورد مکر و حیله واقع شده، چگونه به ذکر «افوض امری الی الله، ان الله بصیر بالعباد» (سوره غافر آیه ۴۴)... پناه نمی برد. زیرا خداوند به دنبال ذکر فوق فرموده است: «پس خداوند (موسی را در اثر ذکر یاد شده) از شر و مکر فرعونیان مصون داشت.» (سوره غافر آیه ۴۵)

۴- در شگفتم برای کسی که طالب دنیا و زیباییهای دنیاست چگونه به ذکر «ماشاءالله لاحول و لاقوة الا بالله» پناه نمی برد، زیرا خداوند بعد از ذکر یاد شده فرموده است: «مردی که فاقد نعمتهای دنیوی بود، خطاب به مردی که از نعمتها برخوردار بود) فرمود: اگر تو مرا به مال و فرزند، کمتر از خود می دانی امید است خداوند مرا بهتر از باغ تو بدهد».

تــرا می بینم و میلم زیادت می شود هر دم

بسامانم نمی پرسی نمیدانم چه سـر داری

به درمانم نمی کوشی نمیــدانی مگــر دردم

نه راهست اینکه بگذاری مرا بر خاک و بگریزی

گــذاری آر و بازم پـرس تا خاک رهــت گـردم

فرو رفت از غم عشقت دمم دم میدهی تا کی

دمــار از مـن بـــرآوردی نمیـــگویی بــر آوردم

کشیدم در برت ناگاه و شد در تاب گیسویت

نهـادم بر لبت لب را و جان و دل فـــدا کردم

با باربری ما حمل بدون آسیب به تمام نقاط کشور را تجربه کنید