پاره‌ای از توضیحات:

۱. کاغذِ تمرین و دو عدد کتابچه‌ای که می‌بینید به نمایندگی از همه‌ی کتاب‌های تست بنده حضور دارند. ( بقیه‌شون در تصویر نمی‌گنجیدند! )

۲. این مساحتِ زیست تا چند هفته‌ی دیگر کمی تغییر خواهد کرد! ( بجای همان دو عدد کتابچه و کاغذِ تمرین یک عدد مدادرنگیِ ۴۸ رنگ، چند عدد کاغذِ سفید و یک عالمه کتابِ خوشمزه قرار خواهد گرفت )

۳. خودم، خودم را به چالش دعوت نمودم! :|

۴. می‌خواستم دو روزِ پیش این پست منتشر بشود که نشد و بالاخره امروز شد! 

۵. بی ربط نوشت: خودت باش رفیق! خودِ خودت از من خیلی عالی‌تره! باور کن :)

یه قانونِ نانوشته هست که میگه:

هروقت به مدتِ یک روز پای خود را در بیان نگذارید، پس از بازگشت با انبوهی از کامنت‌های خصوصی روبه‌رو خواهید شد که نه می‌توان به آن‌ها پاسخ داد و نه می‌توان پاسخ نداد! :|

هم‌اکنون با پدیده‌ای مواجه هستیم که ادبیات را ۶۴ و عربی را ۵۰ زده است ://

این که فردای شبِ قدر آزمون میذارید بماند!

این که آزمون رو ۵ دقیقه دیرتر شروع کردید بماند!

این که صندلیِ من رو گرم‌ترین نقطه‌ی ممکن گذاشتید هم بماند!

آخه چرا سوالاتِ عمومیِ همه‌ی رشته‌ها رو توی یه دفترچه گنجوندید؟! :/

اونوقت یکی مثلِ من سوال‌های رشته‌ی انسانی رو جواب داده! :||

آخه ادبیات باید بشه ۶۴ ؟! ://

عربی ۵۰ ؟! نه واقعاً ۵۰؟! ://

حس می‌کردم سوال‌ها خیلی یطوریه ولی فکرش رو هم نمی‌کردم سوال‌های انسانی‌ها رو بزنم! :/

قسم می‌خورد به فرقِ شکافته‌‌ی علی که من به فلان بلا دچار بشوم!

این است دعای دیگری در حقِ من...

من ولی دعا می‌کنم آرامش سهمِ لحظه‌هایت باشد.

تمامِ کاری که از دستم برمی‌آید...

حالِ این روزهایم درست مانندِ چندین سالِ پیش است آن زمان که مرا بدونِ بی‌هوش کردن زیرِ تیغِ بی‌رحمِ جراحی بردند با این تفاوت که در آن لحظه‌های پر از رعب و وحشت عمو بود و همه‌ی تلاشش را می‌کرد تا نگاهم را به نگاهش و گوش‌هایم را به حرف‌هایش معطوف کند مبادا لطافت‌های ظریفِ دخترکِ ۸ ساله با دیدنِ صحنه‌های نه‌چندان خوشایند مچاله بشود. حینِ جراحی دردی حس نمی‌شود اما هر چه اثرِ بی‌حسی کم و کمتر می‌شود درد درونِ تک تکِ سلول‌ها ریشه می‌دواند. شده است حکایتِ این چند ماه که هر چه بیشر می‌گذشت احساسِ حسِ درد بیشتر لمس می‌شد. این دردها لازمه‌ی بهبودیِ کامل است! لازمه‌ی بازگشت به زندگیِ عادی و ادامه‌ی مسیرِ پر فراز و نشیبِ منتهی به آینده‌ی مهیج و درخشان که همه‌اش بستگی به نوعِ نگاه و تعریفِ افراد از خوشبختی دارد. امشب وقتی ساعت به نقطه‌ی صفر برسد، با زمان متولد خواهم شد. تولدی دیگر برای زندگیِ دوباره. بدونِ ناراحتی و بدونِ نگاهِ باطل به گذشته‌ای که گذشته! امشب اگر هنگامی که خدا را با هزار نامِ مقدسش صدا می‌زنید دل تان لرزید و مرواریدی از گونه های تان سرازیر شد، ما را هم گوشه‌ی عاشقانه‌هایتان بگنجانید که سخت محتاجِ دعاییم.

کمتر از بیست و چهار ساعتِ دیگر می‌شود یک سال. یک سالی که سخت گذشت اما گذشت! نمی‌دانم چرا عقربه‌ها دیوانه‌وار به خود می‌پیچند! انگار آن‌ها هم نگرانِ حالِ نامعلومِ فردای من‌اند. و نمی‌دانم چرا بشر با این همه ادعا هنوز نتوانسته برای نابودیِ لحظه‌های ویران‌کننده‌ی گذشته‌ی آدم‌هایی که به گناهِ بی‌گناهی محکوم به بغض‌اند کاری بکند. مهم نیست! من همه‌ی ۳۲ حرف را زنده خواهم کرد و هزار هزار کلمه بر زبانِ دخترکِ لالِ تنهای قصه‌‌ام‌ می‌پاشم اگر بتوانم این چند ساعت را هم دوام بیاورم...

همه ی ۳۲ حرف را جمع کرده یکی یکی در برابرِ چشمانت سَر میبرند و تو لال میشوی! لال میشوی آن زمان که میپرسد: " دوباره انگیزه ام میشوی؟! " بی رحمانه است! این کشتارِ دسته جمعی عدالت نیست وقتی تو فقط به دو حرف احتیاج داشتی! " نون " و " ه "

هیچ وقت دلِ کسی که چند وقته نمیتونه گریه کنه رو نشکنید

چون

میتونه به قیمتِ جونش تموم بشه!