پتو رو می‌پیچم دورِ خودم و به این فکر می‌کنم که اگه فقط به اندازه‌ی یک اپسیلون و نه بیشتر، شیطنت توی وجودم بود خیلی راحت می‌تونستم یه زندگی رو تا مرزِ نابودی پیش ببرم. اما من سکوت کردم و صبر! نتیجه نداد. بدتر شد. حالا وسطِ یه پیله‌ام که پروانگیم رو بدجور به سخره گرفته. تقریباً از همه‌ی موجوداتِ دوپایی که آدم‌ خطابشون می‌کنیم فاصله گرفتم و مدام با خودم کلنجار می‌رم. این که وقتی آقایی متاهل، پدری که فرزندِ دومش توی راهه، بهت ابرازِ علاقه می‌کنه باید چکار کرد. سیلیِ آبدار؟! بد و بیراه؟! فریاد؟! نه. فقط سکوت! همیشه که سکوت علامتِ رضا نیست. گاهی به این معناست که رفتارِ طرفِ مقابل، اونقدر وقیحانه‌ست که حتی لایقِ سیلیِ آبدار هم نیست. دیگه هیچی از انسانیت نمونده. شاید هم معنیِ لغاتی مثلِ وفاداری و عشق و تعهد تغییر کرده و من بی‌خبرم. قرار نبود دنیا تا این اندازه کریه و خاکستری باشه. قرار نبود...