در روزگارانِ خیلی کهن (!) دختری بود که ادعا می‌کرد به هیچ چیز وابسته نیست اما اجازه نمی‌داد قیچی از سه فرسخیِ موهایش عبور کند. روزهایش شلوغ بود و شب‌هایش پر از خاطراتی که جلوی چشمانش رژه می‌رفتند تا رنگِ خواب به خود نبیند. یک روز در حالی که غرق در افکارِ خودش بود و یحتمل آهنگِ موردِ علاقه‌اش را زمزمه می‌کرد، خیلی اتفاقی از جلوی آینه‌ی تمام‌قدِ اتاقش رد شد. برگشت! به آینه خیره شد. به موهایی که چند سال بی‌وقفه رشد کرده بودند نگاه کرد. اولین باری بود که خودش را تا این اندازه دقیق به تماشا نشسته بود. خندید و به راهش ادامه داد. از آن لحظه به بعد خیلی بیشتر از قبل به موهایش می‌رسید. جورِ دیگری شانه می‌زدشان. شب‌ها می‌رفت یک گوشه‌ی تراسِ اتاقش می‌ایستاد و به باد خیره می‌شد که چگونه لا‌به‌لای موهایش می‌پیچد و می‌رقصاند و می‌خندد و یا سیاهیِ شب که چگونه میانِ سیاهیِ موهایش گم می‌شود. هر چه بیشتر می‌گذشت دخترکِ قصه بیشتر شیفته‌ی بلندیِ موهای به کمر رسیده‌اش می‌شد. چند ماهِ اول همه چیز خیلی خوب بود اما از یک جایی به بعد حس کرد قلبش در حصارِ آن همه موی دلبر گیر کرده است. کارِ دل دلدادگی و کارِ او دل کندن است. درست یک هفته مانده به شروعِ ماهِ عشق، دلش را به دریا زد و همین رضایتِ دل کافی بود تا قیچیِ آبی رنگِ گوشه‌ی کمد به سی و چند سانت از آن موها شبیخون بزند. حال دخترکِ قصه‌ی ما حس می‌کند دلش آماده‌تر از همیشه برای ورود به ماهِ دلدادگی ست.