گاهی دوست‌ داشتنِ خود در پختنِ ماکارونی آن هم با ته‌دیگِ سیب‌زمینی و درست کردنِ یک کاسه‌ی بزرگ سالاد شیرازی برای شام خلاصه می‌شود. مثلِ دیشب که خیلی ناگهانی تصمیم گرفتم خودم را به ضیافتِ موسیقی و ماکارونی دعوت کنم. دیشب بارِ دیگر به خودم ثابت کردم که خودم را خیلی دوست دارم. این خودشیفتگی نیست؛ تو شیفتگیِ محض است. کسی که خودش را دوست نداشته باشد نمی‌تواند دل به دیگری ببندد. می‌دانی که... :)