وقتی درباره ی اعتقاداتم پست میذارم، انتظارش رو دارم که بین کامنت ها، ۳ یا ۴ کامنتِ مخالف باشه! همیشه هم اینطور بوده! کسانی که بعد از خوندن این مدل پست ها توهین کردن و لغو دنبال زدن و رفتن!
تا جایی که بتونم با حفظِ احترام جوابِ توهین هاشون رو میدم و اگه لازم باشه یه وقتایی سکوت می کنم!
این توهین ها واسه پست های خاص و اعتقادی طبیعیه! اما سوالِ من اینه... واسه پست های معمولی و عادی چرا باید توهین بشنوم؟!
مثلاً پستِ دیشب! جملاتش رو اگه کنارِ هم میذاشتین کلاً دو خط هم نمیشد! چیزِ خاصی هم نبود!
بعد واسه همون دو جمله من باید متوهم خطاب بشم؟! :/
این که پنجره ی اتاقِ من باز بود و نسیمِ خنکی می وزید توهمه یا یه استکان چای؟! :)
بعد چطور از اون دو جمله اون همه برداشتِ غلط کردین که قابلِ بیان نیست؟!
پشتِ اون دو جمله چه هدفی می تونه باشه آخه؟! یا پشت کامنتی که گفته به به؟! یا هر کامنتِ دیگه؟!
چرا یه عده اینقدر سعی دارن به همه چیز با بدترین شکلِ ممکن نگاه کنن و پشت هر حرفی یه منظورِ بد ببینن؟!
بدبینی تا چه حد دوستِ من؟!
این برای چندمین باره که از این مدل پست ها برداشتِ خارق العاده و ماورایی می کنید :)
جالب این جاست که هر چی دوست دارید میگید بعد هم میگید واسه خودت گفتیم!
من خیلی ممنونم از اینکه به فکرِ من هستین ولی من حواسم به همه چیز هست و حساس تر از شما هم هستم :)
خوب میدونم چی می نویسم! حواسم به کامنت ها و جواب هام هم هست... مخاطب های اینجا رو هم بهتر از شما می شناسم... انسان تر از تصورِ شما هستن... پس لازم نیست برادرانه و خواهرانه نگرانِ من باشین :)
آدم ها رو از روی یه مشت کلماتِ بی روح که توانایی بیانِ حالِ نویسنده ش رو ندارن قضاوت نکنین! ما یه قاضیِ دقیق و عادل داریم! :)
و در آخر باید بگم که توی این روزها بهتره در کنارِ خونه تکونی، کمی خودمون رو هم بتکونیم! دیدمون رو عوض کنیم... دست از توهین و قضاوت های بیجا و ناراحت کردنِ دیگران برداریم! با گنجینه ی کلماتِ ذهن مون هم میشه دل شکست و هم حالِ دلی رو خوب کرد...
بیایید کمی مهربون تر باشیم :)
